ओझार्क: पांढरपेशांच्या Quicksand Pit ची गोष्ट - २

विषयसंगती ध्यानात घेऊन हा लेख ’वेचित चाललो...’वर स्थलांतरित केला आहे. दोनही भाग एकत्रितपणे इथे वाचता येतील.

ओझार्क: पांढरपेशांच्या Quicksand Pit ची गोष्ट - १

विषयसंगती ध्यानात घेऊन हा लेख ’वेचित चाललो...’वर स्थलांतरित केला आहे. दोनही भाग एकत्रितपणे इथे वाचता येतील.

नॉर्मा आणि कम्मो

’हे जीवघेणं गाणं आहे!... हो ना?"
"हो!"
"हे ऐकलं की एका मिनिटानं आयुष्य कमी होतं आणि अर्ध्या मिनिटानं वाढतं!"

जगण्यात काही क्षण असे सापडतात की तिथे अचानक स्तिमित होऊन माणूस स्तब्ध होतो. ’कल और आएंगे नग्मोंकी खिलती कलियाँ चुननेवाले । मुझसे बेहतर कहनेवाले, तुमसे बेहतर सुननेवाले ॥’ म्हणत साहिरने माझ्यातल्या बुतशिकनला बुत बनवून ठेवला होता. वरची दोनच वाक्ये समोर ठेवून सासणेंनी मला पुतळाच बनवून ठेवले.

काही वर्षांपूर्वी ’सनसेट बुलेवार्ड’ नावाचा एक चित्रपट पाहिला होता. सायलेंट मूवीजच्या जमान्यातील कुणी प्रसिद्ध नटी, नॉर्मा. बोलपटाच्या आगमनानंतर झालेल्या तंत्रबदलातून जी वावटळ निर्माण झाली, त्यातून चंदेरी दुनियेतून पाचोळ्यासारखी बाहेर फेकल्या गेलेल्यांपैकी एक.

अत्यंत आत्मकेंद्रित, आपल्याच विश्वात जगणारी नॉर्मा, वास्तव जगापासून पार अलिप्त आहे. या जगात आता तिला कणभर स्थान नाही याचे तिला भान नाही. जर ते आले तर तिच्या भूतकाळाचा तिनेच रंगवलेला पडदा फाटून तिला एग्जिट घ्यावी लागेल अशी शक्यता आहे. हे ठाऊक असलेला तिचा माजी दिग्दर्शक, माजी नवरा, अक्षरश: तिचा नोकर बनून तिला जगवतो आहे, तिच्या श्रेष्ठत्वाचा भ्रम हर तर्‍हेने जिवंत ठेवतो आहे.

प्रसिद्ध खेळाडू, अभिनेते आणि राजकारणी यांच्यात एक साम्य असते. निवृत्ती हा त्यांना शाप असतो. एका झगमगाटात ते जगतात. अनेक वर्तुळांचे केंद्रबिंदू म्हणून त्यांचे जगणे असते, ते सारे एक बटण दाबून बंद होणार्‍या दिव्यासारखे विझून जाणे किंवा अगदी नाटकातल्या एखाद्या स्पॉटसारखे फेड-आउट होणेही त्यांना जमत नाही. मग या ना त्या प्रकारे ते ’अजून यौवनात मी’ सिद्ध करण्याचा आटापिटा करत राहतात. गेलाबाजार आपल्या जमान्यातील दर्जा, प्रामाणिकपणा, बांधिलकी वगैरे आता न उरल्याचे अरण्यरुदन ऐकवत राहतात.

तिला नव्या चित्रसृष्टीत पुनरागमन करायचे आहे. त्यासाठी तिला एक उत्कृष्ट पटकथा हवी आहे. त्यासाठी ती एका तरुण लेखकाला अक्षरश: बंदिवान बनवून ती हे साध्य सिद्ध करु पाहते. अपेक्षेप्रमाणे तिची शोकांतिका होते... पण तशी ती झाली, इतके भानही तिला उरलेले नसते.

भूतकाळात जगणे, तो पुनर्जात करण्याचा आटापिटा करणे हे काही श्रेष्ठ, प्रसिद्ध लोकांची मक्तेदारी नाही. पुढे रडतखडत शिक्षण पुरे करुन कारकुनी करणार्‍याने उगाळलेले आपले ’ दोन मार्कांनी हुकलेले (दहावी) बोर्डात येणे’, एखाद्या स्थानिक क्लबच्या संघातही एका मोसमाहून अधिक टिकू न शकलेल्या फलंदाजाचे कुठल्याशा प्रदर्शनीय सामन्यात एखाद्या प्रसिद्ध गोलंदाजाच्या गोलंदाजीवर मारलेला चौकाराची गोष्ट चहा अथवा सिगरेटच्या सोबतीने मित्रांना पुन्हा पुन्हा सांगणे असेल... अशी अनेक उदाहरणे आसपास दिसतात.

जवळजवळ प्रत्येक व्यक्तिच्या बाबत भूतकाळाला असा तलम तुकडा चिकटलेला असतो. आणि भिंतीवर टांगलेल्या पूर्वजांच्या नाहीतर कोण्या आदर्श व्यक्तीच्या तसबिरीकडे पाहात तो आपले खुरटे आयुष्य ढकलत राहतो, तसेच याचेही करत असतो. ज्यांच्याकडे ते ही नसते ते इतरांच्या भूतकाळात आपले स्थान घुसडण्याचा प्रयत्न करतात. आपल्यातला सर्वोच्च ’मी’ जिवंत ठेवण्याचा आटापिटा ते करतात. इतकेच नव्हे ते तो काळ, तो क्षण पुनरुज्जीवीत, पुनर्जात करण्याची उमेद अथवा आशा बाळगून असतात. सासणेंच्या ’रेस्ट इज सायलन्स’च्या सुरुवातीला अशीच एक नॉर्मा आपल्या भेटीस आली आहे असे वाटू लागले होते. पण त्यांनी मला चकवले नि एक सुखद धक्का दिला.

सासणेंच्या या कथेमध्ये चंदेरी दुनियेत आपली काही पावले उमटवून आज विझल्या दिव्यांच्या विंगेत फेकली गेलेली कुणी कम्मो आहे. तिच्या आयुष्यातील शेवटचा चित्रपट अपुरा राहिलेला आहे. एका आगीमध्ये या चित्रपटाची आहुती पडलेली आहे. एक वृक्ष कोसळला की अनेक पाखरे रानभरी होतात, तसे तिच्यासोबतच अन्य लहान मोठे कलाकार, तंत्रज्ञ रसिकांच्या विस्मृतीच्या अंधारात फेकले गेले आहेत. नॉर्माच्या बाबतही असे घडले असणारच, पण सर्वस्वी आत्ममग्न असलेल्या तिला त्याचे सोयर-सुतक नव्हते. पण कम्मो म्हणजे नॉर्मा नव्हे. तिने आपल्या घराच्या तळमजल्यावर ’सूरज-महल’ नावानेच यांना अंधाराच्या वारकर्‍यांसाठी एक कॅफे उघडला आहे. तिथे कम्मो असते, नसते. पण नॉर्मासारखे तिच्या भूतकाळाच्या पडद्यावर केवळ तिचेच चित्र नसते. तिचे सोबती असलेले सारे भूतकाळाचे प्रवासी तिथे ’जगताहेत’. ती त्यांचा आधारस्वर आहे. त्या कॅफेचे स्थान वर्तमानात असले तरी तिथली हवा भूतकाळातली. त्या भूतकाळाच्या आधारे नवे फासे फेकले जातात... खेळ संपला की पट गुंडाळून पुन्हा पेटीत जातात.

श्वायट्झर आणि बाबा आमटे यांच्याबाबत बोलताना एक प्रसिद्ध विचारवंत म्हणाले होते 'श्वायट्झर’ने माणसाला कुबड्या दिल्या तर बाबांनी पाय.' हे विश्लेषण तंतोतंत लागू पडत नसले, तरी इतके नक्कीच म्हणता येईल की नॉर्मा सहकार्‍यांच्या खांद्यावर उभी होती तर कम्मो त्यांच्यासोबत!

एका नाटकाची प्रकृती घेऊन कम्मोची कथा उभी आहे. एखादा चांगला नाट्यलेखक तिचे सोने करील असे वाटून गेले...

कथा संपली. तो कॅफे अजून माझ्या अवतीभवती तसाच होता. तो विरुन जाईल अशी भीती वाटली. मग मीही भूतकालभोगी होण्यासाठी जालसाबच्या समोर बसलो. संपलेल्या डावानंतर त्याने पट पुन्हा सज्ज केला होता. मी राणीपुढचे प्यादे दोन घरे पुढे सरकवले, नि खेळ सुरु केला.
---
(कथा: रेस्ट इज सायलन्स’ - भारत सासणे.)

-: नव-चित्रकार कसे व्हावे. :-

प्रथम दाढी वाढवावी. (दाढीऐवजी शेंडी चालेल का असा जातीयवादी प्रश्न विचारु नये.)

आकाशात शून्यात बघून किंवा थेट जमिनीकडे पाहात तिरपे चालत जाण्याचा सराव करावा.

फाटकी, विटकी जीन्स (किंवा अनेक खिशांची बर्म्युडा चालेल) वर चे गवेरा/ग्वेवेरा/ग्वेव्हाराचा अनेक वेळा धुवून विटका झालेला टी-शर्ट वापरायला सुरुवात करावी. ( त्याऐवजी वेडेवाकडे, अगम्य असे रंगांचे फटकारे असलेले चित्र ’गोंदवून’ घेतलेलाही चालेल.)

कोणतेही एखादे स्वस्त अथवा फुकट असे पेंटिंगचे कंप्युटर अ‍ॅप्लिकेशन घेऊन त्यात रोज वाट्टॆल तसे फराटे मारुन बरबटलेले चित्र बनवून फेसबुकादि समाजमाध्यमांवर ’रोज एक तरी चित्र पोस्टावे’ या न्यायाने टाकून द्यावे.

सोबत एक अगम्य क्याप्शन द्यावा. एक फासा टाकून रॅंड्मली एक माध्यम निवडून हे त्या माध्यमातले आहे असे ठोकून द्यावे. एखादा खरा - किंवा बरा - चित्रकार हे चूक आहे म्हणू लागला तर त्याची कमेंट डिलीट करुन त्या पोस्टपुरते त्याला कमेंट करण्यास बंदी करावी. (कस्टम पर्याय वापरा)

त्या सोबत एखाद्या कवीच्या ओळी लिहिण्याचा गाढवपणा अजिबात करु नये! तुम्ही नव नव्हे तर जून-चित्रकार किंवा हौशी-फोटोग्राफर असल्याचा शिक्का बसेल नि तुम्ही नवचित्रकारांच्या टोळीतून कायमचे बाद व्हाल. (देहांत प्रायश्चित्ताइतका भयानक गुन्हा आहे असे समजून चाला.)

असे काही महिने गेले की आपल्या चित्रांचे प्रदर्शन असल्याची जाहिरात सुरु करावी.

एक गल्लीबोळातली १० बाय १० ची ’आर्ट गॅलरी’ म्हणवणारी खोली चार दिवस भाड्याने घ्यावी.

त्यात भिंतींवर, जमिनीवर तसंच छतावर विविध आकाराचे स्वच्छ धुतलेले कॅन्व्हास टांगून ठेवावेत. (त्याऐवजी घरच्या बाद कपड्यांना फ्रेमवर ताणून बसवले तरी चालेल.) शक्यतो त्रिकोणी, गोल, चौरस, आयत असे भौमितिक आकार टाळावेत. ’असे का?’ असा प्रश्न विचारलाच तर ’आमची कला वास्तवातील सार्‍या मिती भेदून जाते’ असा दावा करावा.

प्रत्येक कॅनवासवर वेगवेगळ्या तीव्रतेचा प्रकाश टाकणारे दिवे बसवून द्यावेत (अर्थातच ते चालू करावेत) रंगीबेरंगी दिवे वापरुन आपली अब्रू आपणच चवाठ्यावर मांडू नये. फक्त मंद पिवळ्या रंगाचे दिवेच वापरावेत. त्यांच्या प्रखरतेची रेंज शक्य तितकी कमी ठेवावी, कॅनव्हास जेमतेम दिसतील इतकी.

उद्घाटनाला कोणत्याही प्रसिद्ध कलाकाराला बोलावू नये. आपण किती ’डाउन टु अर्थ’ आहोत हे दाखवण्याची मखलाशी करत एखाद्या लहान मुलाच्या हस्ते उद्घाटन करावे. फोटो छापून आणण्याच्या बोलीवर त्या पोराच्या आईबापाकडून किमान गॅलरीचा भाडेखर्च पदरात पाडून घ्यावा.

समाजमाध्यमावरील मित्रांनाच आमंत्रित करावे. आपण कित्ती कलेचे प्रेमी आहोत हे दाखवण्यासाठी लाजेकाजेस्तव प्रत्येक कॅनवासवर त्याला/तिला काहीतरी ’सापडेल’. त्यावर त्याची/तिची 'प्रतिक्रिया आवर्जून कळव’ अशी विनंती करावी. यातले एक दोघे हौसेने समाजमाध्यवर काहीतरी खरडतील.

एकाच वेळी उपस्थित असलेले दोन जीव परस्परांशी बोलत असतील आणि आपण दोघे वेगळेच काही समजतो आहोत असे त्यांना समजून येऊ लागले की त्यात हस्तक्षेप करुन ’प्रत्येकाला ज्यातून स्वत:चे असे काहीतरी सापडते ती खरी श्रेष्ठ कला’ अशा मखलाशी कम बढाई मारत, त्याकरवी आपणच आपल्या कलेला श्रेष्ठतेचे सर्टिफिकेट देऊन टाकावे.

विशेष सूचना: प्रेक्षकांसाठी जास्तीत जास्त चहा नि बिस्किटांची व्यवस्था करावी. उगा शिनेमात दाखवतात तशी वाईन वगैरे ठेवू नये. एकतर खर्चिक होते आणि दुसरे म्हणजे मद्याने चित्तवृत्ती सैलावलेला एखादा आपल्या कलेचा प्रामाणिक पंचनामा जाहीरपणे करु लागला, तर इतर दबलेल्या प्रेक्षकांनाही बळ मिळून रसिकोत्सुक समाजाचा जमाव होऊन अनावस्था प्रसंग उद्भवू शकतो.

हजेरी लावलेल्या प्रत्येकासोबत आपला फोटो काढण्यास विसरु नये. यातून तो/ती अंमळ खूश झाली की एखाद्या कॅनव्हासशेजारी त्याला/तिला उभे करुन फोटो काढून घ्यावा. हे दोन्ही फोटो - स्वतंत्र पोस्टमध्ये - समाजमाध्यमांवर टाकून त्याला/तिला टॅग करावे. (आवश्यकता वाटल्यास फोटॉशॉपने रिकाम्या कॅनव्हासवर एखाद्या प्रसिद्ध चित्रकाराचे अप्रसिद्ध चित्र चिकटवून द्यावे.)

फ्रेंडलिस्टात आधीच जोडून घेतलेल्या वृत्तपत्र-प्रतिनिधीला ट्यागून ’तुझ्या काही सूचना यात अंतर्भूत केल्या आहेत.’ अशी कमेंट टाकावी. एखादा मूर्ख प्रामाणिकपणे 'मी कुठे काय सूचना केल्या?’ असे विचारेल. पण तो प्रश्न विचारणारी कमेंट डिलिट करुन वरच्याप्रमाणेच त्याला त्या पोस्टपुरता ’निलंबित करावा’.

हळूहळू आपण नवचित्रकार म्हणून प्रसिद्ध होऊ लागतो.

- oOo -


हा फक्त पहिला टप्पा. अ‍ॅड्वान्स्ड कोर्ससाठी आमच्याशी संपर्क साधा.

-oOo-