कुरियरच्या जमान्यात लोक स्टँपला विसरलेत म्हणे. पूर्वी, प्रेमपत्र असो की वसुलीची नोटीस स्टँप लावायचा की पोस्टखाते निर्लिप्तपणे पत्र इच्छितस्थळी पोचवायचे. म्हणे, आता दोन नवे स्टँप आलेत यांना पैसेही द्यावे लागत नाहीत काहीही खपवायचे असले की या दोनपैकी एक चिकटवा नि समाज तुम्हाला हवे ते निमूटपणे शिरोधार्य मानतो या दोन स्टँपची छपाई थेट केंद्रीय पातळीवर होते ज्यांना हवे त्यांना ते फुकट मिळतात, अट एकच... ते न वापरणार्‍यांना सतत दूषणे द्यायची दूषणे देणॆ हे आवडीचे काम जनता अतिशय आनंदाने करते स्टँप लावलेली रिकामी पाकीटे नि पॅकेट्स संपत्ती म्हणून मिरवते आणि स्टँप न लावलेले कितीही उपयुक्त असले तरी बाणेदारपणे फेकून देते... रिकाम्यापोटी पाठवण्याजोगे काहीच नसलेले लोकही रिकामी पाकीटे नि बॉक्सेसना भक्तिभावाने हे स्टँप लावून परिचितांना पाठवत असतात. त्यांचा रक्तगट म्हणे दुर्मिळ आहे ’अस्मिता’ म्हणतात म्हणे त्याला आणि ते दोन स्टँप्स ’आत्मनिर्भर’ आणि ’राष्ट्रहित’ या नावाने ओळखले जातात. -oOo-
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा