कोणे एके काळी, सगळी माणसे खुजी होती. कुण्या एका माणसाने, देवळाचा झेंडा खांद्यावर घेतला, स्वत:ची उंची टाचेपासून झेंड्याच्या टोकापर्यंत मोजून, आपण उंच झाल्याची द्वाही त्याने सर्वत्र फिरवली. कुण्या एका माणसाने, उंच टाचेचे बूट चढवले, स्वत:ची उंची डोक्यापासून बुटाच्या तळापर्यंत मोजून, आपण उंच झाल्याची द्वाही त्यानेही सर्वत्र फिरवली. कुण्या 'अनवाणी' माणसाने त्या दाव्याला आक्षेप घेतला. ’त्याला सांग की’ असे म्हणत, दोघांनीही मोडीत काढला. कुण्या एका बुटाची उंच टाच, कुण्या एका खांद्यावरचा उंच झेंडा, झाला अंगापेक्षा मोठा बोंगा, माणसांचा सुरु धांगडधिंगा उकिरड्यावरचा कुणी एक गाढव, कुण्या एका डुकराला म्हणाला, माणसापेक्षा आपण बरे, उसनवारीचे नाही खरे. पोट आहे, भूक लागते, अन्न-शोधात जगणे सरते. कोणे एके काळी असे घडले... माणसे भांडली, खुजी राहिली, पण बुटांच्या टाचांची आणि झेंड्यांच्या दांड्यांची उंची मात्र वाढत राहिली. - रमताराम - oOo -
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा