एक शहाणी-सुरती, शिकली-कमावती पोरगी होती. उपवर झाली. स्थळ सांगून आले. दाखवण्याचा कार्यक्रम झाला. पोरीला पोरगं काही पसंत नव्हतं. शिकलेलं असून बुरसटलेल्या विचाराचं, आई-बापाचा नंदीबैल असावा असं वाटत होतं.
पण बोहोल्याच्या घाईला आलेल्या आत्या-मावशा-साळकाया-माळकाया-आज्या-काकवा सगळ्यांनी कलकलाट सुरु केला.
’त्यात काय पाहायचं. हाती पायी धड असलं म्हणजे झालं’ - आजी
’इतका विचार काय करायचा. थोडं डाव-उजवं होत असतंच. आम्ही नाही निभावून नेलं’ - काकू
’तुम्ही आजकालच्या पोरींना स्वातंत्र्य दिलंय त्याचा गैरफायदा घेताय. बापाने स्थळ आणलं ते त्याला समजत नाही म्हणून?’ एक मावशी करवादली
’अगं, असं विचार करत बसशील तर जन्मभर बिनलग्नाची राहशील.’ - एक साळकाई
या आणि अशा कलकलाटाने गोंधळून जात पोरीने लग्नाला रुकार दिला. लग्न झालं, आत्या-मावशा-साळकाया-माळकाया-आज्या-काकवा ठेवणीतल्या पैठण्या नेसून मिरवल्या, वीस-चाळीस वर्षांपूर्वीच्या आपल्या लग्नाच्या आठवणी उगाळल्या, त्या निमित्ताने उणी-दुणी काढून झाली. यथाकाल पोरगी नांदायला गेली.
पण नवरा दारुडा निघाला. बाहेरख्याली असावा अशीही लक्षणं दिसत होती. सुकलेली पोरगी माहेरपणाला आली. आत्या-मावशा-साळकाया-माळकाया-आज्या-काकवा जमल्या. तिला सांभाळून घेण्याचा सल्ला देऊ लागल्या, कुणी 'तुझं नशीबच फुटकं तर तू तरी काय करणार’ म्हणत त्यातल्या त्यात दिलासा देऊ लागल्या. इतक्यात एक म्हातारी `एक पोर झालं की ठीक होईल’ म्हणू लागली. एकुणात आत्या-मावशा-साळकाया-माळकाया-आज्या-काकवा पोरीला जमवून घेण्याचा सल्ला देऊन गेल्या.
पोरगी मन मारुन, अत्याचार सहन करुन संसार रेटते आहे. `हिच्यातच काहीतरी खोट असेल’ म्हणून तिचा विचार सोडून देत, पुन्हा ठेवणीतली पैठणी बाहेर काढण्यासाठी आत्या-मावशा-साळकाया-माळकाया-आज्या-काकवा तिच्या धाकट्या बहिणीला ’सगळं काही वेळच्यावेळी व्हावं होऽ. उशीर करु नको.’ म्हणून मागे लागल्या आहेत.
(’वर्तमानाचे संदर्भ’ या राजकीय पार्श्वभूमीवरील ब्लॅक कमेडीमधून)
-oOo -
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा